«سلطنت در ایران یک نهاد کهنِ سنتیِ محافظهکار و حافظ ثبات و نظم سیاسی موجود بوده است، اما حامیان پهلوی آن را دستمایۀ ترویج یک حرکت انقلابی خونین و سازشناپذیر و آنتاگونیستی و نفی کنندۀ رادیکال سنت قرار دادهاند!»
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۱۵ مطلب
«سلطنت در ایران یک نهاد کهنِ سنتیِ محافظهکار و حافظ ثبات و نظم سیاسی موجود بوده است، اما حامیان پهلوی آن را دستمایۀ ترویج یک حرکت انقلابی خونین و سازشناپذیر و آنتاگونیستی و نفی کنندۀ رادیکال سنت قرار دادهاند!»
امام جمعه اردبیل نوشت: طرف در خارج نشسته و آرزوی حاکمیت بر ایران دارد وقتی میخواهد به جمهوری اسلامی ایراد بگیرد میگوید چرا رودخانهها خشک شده است؟
30 مرداد 1313 روزی بود که انتخاب نام خانوادگی برای ایرانیان اجباری شد؛ اما این رویداد به سادگی پذیرفته نشد.
شعبان جعفری یکی از چهرههای سیاسی پرحاشیه تاریخ معاصر ایران است. نقش شعبان جعفری در کودتای 28 مرداد بحثهای بسیاری را به دنبال داشته است.
روزنامه کیهان با اشاره به اقدامات رضاپهلوی نوشت: امثال ربع پهلوی و همسرش به حدی بزدل و خائن و بیخاصیتند که از صهیونیست درخواست کردند به خاک ایران تجاوز کرده و مردم را موشکباران کند.
در غروبی پاییزی در سال ۱۳۵۶، تهران شاهد گشایش یکی از مهمترین رویدادهای فرهنگیاش شد؛ موزه هنرهای معاصر، بنایی برخاسته از دل کویر و خیال، با گنجینهای بینظیر از هنر جهان، در بوستان فرح افتتاح شد. اما آن شب، چیزی فراتر از هنر در قاب آمد؛ نگاههایی از لابهلای جمعیت، جوانانی در مرز میان مدرنیته و اضطراب، و زمزمههایی از فردایی که در آستانهی انقلاب بود.
در واپسین روزهای زمستان ۱۳۵۰، ۹ فعال سیاسی در تهران بدون اطلاعرسانی عمومی و در سکوتی سنگین تیرباران شدند؛ رویدادی که بهگزارش تایمز لندن، نشاندهنده گسترش محاکمات پنهانی و سرکوب خشن مخالفان در حکومت پهلوی بود.
آذری جهرمی با طعنه به کمپین «همکاری ملی» پهلوی، آن را فاقد پشتوانه واقعی دانست و به ناکامی جریانهای خارجنشین در تأثیرگذاری بر تحولات داخلی ایران اشاره کرد.
در دل هیاهوی تهران قدیم، درست در تقاطع خیابان نادری و پهلوی، بازاری شکل گرفت که بوی پاریس میداد؛ بازار «شانزهلیزه». جایی که مد، زرق و برق و رویای تجدد در ویترینهایش جاری بود و هنوز هم در حافظه تهرانیها با همان نام و شکوه گذشته زنده مانده، حتی اگر امروز تابلویش چیز دیگری بگوید.
«قطار توسعه نه تنها به مقصد نرسیده، بلکه بارها از مسیر خود منحرف شده و اکنون با تاخیری چشمگیر در حرکت است. تلخکامی ماجرا آنجاست که قربانی اصلی این گونه تفکر، خود سینما و سینماگران بودهاند. یکی از این قربانیان، جشنواره بینالمللی بود که در دولت یازدهم، باز هم با تلاش جناب ایوبی و همراهی جمعی از سینماگران ارزشمند، به استقلال رسید، شکوفا شد و جایگاه معتبری در تقویم جهانی جشنوارهها پیدا کرد.»