در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۳ مطلب
بایدن قول داده که دولت اش رویکرد "رقابت شدید" با چین را دنبال خواهد کرد. او بسیاری از سیاست‌های "دونالد ترامپ" رئیس جمهوری پیشین امریکا در قبال پکن در زمینه تجارت، فناوری و مسئله تایوان را پذیرفته است. ادامه هر یک از این رویکرد‌ها ممکن است مزایای تاکتیکی برای امریکا داشته باشد، اما همان طور که "فریدمن" اشاره می‌کند با استراتژی تمرکز بر ترمیم و بازسازی نظام بین المللی در تضاد خواهد بود
بحران آب و هوایی یک بحران عادلانه نیست. کسانی که بیش‌ترین آسیب را از پیامدهای آن متحمل می‌شوند اغلب همان‌هایی هستند که در وهله نخست کم‌ترین کار را برای ایجاد این بحران انجام داده اند. بحران آب و هوایی را نمی‌توان در چارچوب نظام‌های سیاسی و اقتصادی کنونی حل کرد.
تصاویری که سیمون کوفی وزیر خارجه تووالو را تا زانو در آب نشان می‌دهد، توجه زیادی در شبکه‌های اجتماعی به خود جلب کرده است.
ایران روز به روز بیشتر در بحران بی آبی فرو می‌رود و تمام مدل‌های اقلیمی هم بر این موضوع صحه می‌گذارند. از طرفی، بروز اعتراضات مردمی به وضعیت آب (مثلاً در خوزستان) حالا دارد ماجرا را به سمت امنیتی شدن پیش می‌برد. اما آیا می‌توان ردپای «رانتخواران» را در بحران کنونیِ آب هم جست و جو کرد؟
«بوریس جانسون»، نخست‌وزیر بریتانیا طی سخنرانی در اجلاس بین‌المللی آب و هوا در شهر گلاسکو هشدار داد که در صورت عدم اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از افزایش دمای جهانی، سه شهر ناپدید خواهند شد.
سخنگوی طالبان: افغانستان دارای آب و هوای شکننده است. نیاز به کار فوق‌العاده است. برخی از پروژه‌های تغییر اقلیم که قبلاً تصویب شده‌اند باید به طور کامل کار خود را از سر بگیرند.
چین دو برابر ایالات‌متحده گاز‌های گلخانه‌ای تولید می‌کند، اما به لحاظ تاریخی، ایالات‌متحده بیش از هر کشور دیگری در جهان، این گاز‌ها را تولید کرده است.
ماهیت کنونی نظام بین‌الملل مهمترین عامل شکست تلاش‌های مربوط به حفظ محیط زیست و تداوم روند مخرب جاری است، زیرا این نظام بر رقابتِ اقتصادی قدرت‌های دارای ایدئولوژی‌های مغایر یکدیگر استوار است.
ایجاد سد‌ها روی رودخانه‌ها نه تنها مشکل کم آبی منطقه را حل نکرد، بلکه موجب خشک کردن آب بندان‌های منتهی به رودخانه‌ها و تخریب جنگل‌ها یا روستا‌های قدیمی شده است.
دانشمندان اخیرا تایید کردند که برای پرهیز از بدترین آثار شرایط داغ آب و هوایی، تصاعد دی اکسید کربن باید تا سال ۲۰۳۰.۴۵ درصد کاهش پیدا کند. اما تحلیل تازه نشان می‌دهد که تصاعد این گاز عملا تا پایان دهه ۱۶ درصد افزایش خواهد یافت.
