در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۷۰ مطلب
یک باستان‌شناس مبتدی با دستگاه فلزیاب، گنجینه طلای ۱۵۰۰ ساله را در یک محوطه باستانی در نروژ کشف کرد. به گزارش خبرگزاری فرانسه، این گنجینه که برای قرن‌ها در دل خاک پنهان شده بود، شامل مدال‌‌ها و حلقه‌های طلا و مرواریدهایی است که زمانی یک گردنبند را تشکیل می‌دادند. محقق سرپرست این پروژه به خبرگزاری فرانسه گفت که از قرن نوزدهم تا امروز، مصنوعات طلایی به این ارزشمندی یافته نشده بود. باستان‌شناسان نروژی این اکتشاف را «کشف قرن» خواندند.
این جسد مومیایی، حتی در مقایسه با فراعنه مصری، کمد لباس بسیار مجللی داشته است. اما شاخص‌ترین بخش لباس‌های این مرد شلوارش بود که از دو تکه ساق مخروطی تشکیل شده بود که در قسمت فاق به هم متصل شده بودند و به نظر می‌رسید که طوری ساخته شده است که بیش‌ترین امکان حرکت را به فردی که آن را می‌پوشد، بدهد.
این اسکلت که قدمت آن به حدود قرن ۱۷ یا ۱۸ برمی‌گردد، می‌تواند اطلاعات تازه‌ای را از یک گروه نسبتاً ناشناختۀ قومی در اختیار محققان بگذارد.
تیم باستان‌شناسی دانشگاه عبری اورشلیم متقاعد شده که انسان‌های اولیه حداقل از ۱.۴ میلیون سال پیش به طور عمدی سنگ‌ها را به صورت کروی شکل تراشیده‌اند.
محققان صد‌ها سازه را در مناطقی پیدا کرده‌اند که زمانی تصور می‌شد برای سکونت انسان‌ها بسیار نامناسب بوده است. نما‌های هوایی به آن‌ها کمک می‌کند تا محدوده گسترش شهر‌ها و روستا‌ها را که پیش از فناوری لیدار نقشه‌برداری از آن‌ها برای باستان‌شناسان دشوار بوده است، تشخیص دهند.
به گفته باستان‌شناسانی که در این کاوش حضور داشته‌اند، بقایای مغز و پوست کشف شده متعلق به دو مرد است که سن یکی از آن‌ها بین ۱۵ تا ۱۸ سال و دیگری بین ۴۰ تا ۴۵ تخمین زده می‌شود.
می‌گویند در چین باستان، ثبات جهان بستگی به این داشت که آرامش مردگان به هم نخورد. این باور‌ها احتمالا می‌توانند افسانه‌هایی که حول ارتش سربازان گلی شکل گرفته را توضیح دهند. نخستین سرباز گلی در سال ۱۹۷۴ که کارگران در پی خشکسالی به دنبال حفر چاه بودند، پیدا شد.
یکی از بی‌سابقه‌ترین خشکسالی‌ها در ایالت تگزاس که موجب کاهش شدید سطح آب رودخانۀ پالوکسی شده، حالا به فرصتی برای جویندگان ردپای دایناسور‌ها تبدیل شده است.
یک کفش کودک مربوط به عصر آهن در حفاری‌های دورنبرگ، نزدیک شهر تاریخی هالین در اتریش کشف شده که با وجود گذشت حدود دو هزار سال هنوز تقریبا به شکل اولیۀ خود باقی مانده است.
بازدیدکنندگان موزه با عطر و بوی روغن‌ها، صمغ‌ها و موم‌هایی که یک زن اشرافی به نام سناتنی (Senetnay) با آن‌ها مومیایی شده به ۱۴۵۰ قبل از میلاد سفر می‌کنند. این بو امروز شاید برای ما شبیه بوی مواد شوینده و آسفالت به نظر برسد، اما برای مصریان رایحه‌ای «معنوی» بود.
