هیچ کس توقع ندارد بازده ادبیات، هنر و مخصوصا شعر این سالها با دهه چهل و پنجاه یا اصطلاحا دوران طلایی و شکوفایی مقایسه شود. چرا که آن زمان، هم جمعیت کم بود، هم اینکه نسل نیما در صدر و راس امور بودند و دیده میشدند. به همین نسبت نسلهای بعد از آن ها، نسل شاملو، اخوان، فروغ، سپهری و آتشی حضور داشتند. پس از آن نیز نسل سپانلو و دیگران آمدند. اما آنها نتوانستند به شکلی که هم خواص و هم عوام انتظار دارند، خوانده و دیده شوند.