قصر شیرین را میتوان فیلمی جادهای دانست، درست مثل خیلی دور خیلی نزدیک. اما بر خلاف آن فیلم، در قصر شیرین خبری با سفری معنوی برای بازیابی هویت و شخصیت و تولد دوباره در انتهای فیلم روبه رو نیستیم. قصر شیرین داستانی زمینی و ملموس تری نسبت به خیلی دور خیلی تزدیک دارد که به شکل قطره چکانی اطلاعات را به مخاطب عرضه میکند. این اطلاعات قطره چکانی که جاهایی با ابهام و ایهام رو در روست، سرانجام کلیت ملموسی را میسازند.