بررسی‌ها نشان می‌دهد برخی از سفیران نه سابقه خاصی در امور دیپلماتیک داشته و نه چهره سیاسی یا اجتماعی و علمی هستند و نه وزنه‌ای برای پذیرش در کشور‌های دیگر هستند؛ برای مثال، محسن بختیار، سفیر ایران در چین، تنها سابقه کارمندی در وزارت نیرو را دارد. این فرد نه‌تنها سابقه اجرایی مرتبط ندارد، بلکه از نظر وجهه سیاسی و کاریزماتیک نیز شهرت و تأثیرگذاری قابل‌توجهی ندارد.
