در عصر طلایی سریالها، وقتی بسیاری از مجموعهها اپیزودهایی طولانی و پیچیده دارند که تماشایشان بیشتر شبیه یک تعهد بلندمدت است، گروهی از سریالهای تازهنفس خلاف جهت آب شنا میکنند: کوتاه، چابک و مؤثر. آثاری چون «نوجوانی»، «حوریها»، «ضامن» و «چهار فصل» نشان میدهند که داستانگویی فشرده میتواند نهتنها به اندازه کافی باشد، بلکه اثربخشتر از روایتهای کشدار عمل کند.