«فیلمهایی با رویکرد سهلالوصول و کیفیت نازل که یک فرمول نخنما را در نسخههای متعدد تولید و روانه اکرانهای سریعالسیر میکنند. آثار شاخص و باکیفیت این مدت هم یا به شکل غیررسمی دیده شدهاند یا برخی هم بعد از چندین سال توقیف، به شکل رسمی و با اکران حداقلی. وقتی سینمای ایران را در این روند مورد بررسی کنیم، ذیل نسخه نابودی که برای آن پیچیده شده، میتوان نشانههای شکست ممیزی، توقیف و سانسور را به وضوح دید».