در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶۰ مطلب
درباره «برادران لیلا» باید گفت که دچار ابتذال نشانه‌شناختی و نمادگرایی شده و آن‌قدر هر‌کس هر جزء فیلم را به کلی نمادین بیرون از متن اثر ارجاع داده، که یک روز کارگردان باید بیاید و اعلام کند که هیچ‌کدام از این نماد‌ها و نمادپردازی‌ها مقصود او نبوده است!
صاحب یک ملک در لوکشین فیلم برادران لیلا که دختر مورد علاقه علیرضا با بازی نوید محمدزاده در آن زندگی می‌کرد، بعد از اتمام پروژه خانه را کوبیده و آپارتمانی ۶ طبقه ساخته است.
آنچه که از نظر فراستی "توهین" است، احتمالا از نظر سعید روستایی "نقد" است؛ نقدی برای برون‌رفت از باتلاق فعلی و رسیدن به فردایی بهتر؛ فردایی که در آن پیرسالاری و سنن قدمایی و رسوم ناموجه، کنار رفته باشند و دیگر نتوانند دمار از روزگار خانواده برآورند.
اگر این نوشته دربارۀ فیلم نیست پس چیست؟ به قصد طرح این پرسش است که چرا حق تماشای فیلم در سالن سینما را از ما سلب می‌کنید؟ نه تنها فیلم روز خارجی که فیلم روز ایرانی را هم باید پای کامپیوتر و قاچاقی ببینیم؟ انحطاط اخلاقی فقط آن نیست که در فیلم می‌بینیم. این است که استفاده از پیام‌رسان های محبوب دنیا بی فیلتر‌شکن میسور نباشد و فیلمی را که می‌توانستیم در سالن سینما بینیم و پول آن را هم پرداخته باشیم در خانه ببینیم. فیلمی که نه هیچ‌یک از ارکان عرش را می‌لرزاند و نه صحنۀ روابط تنانه دارد نه هم‌آغوشی…
دوستان خوب منتقد سینمایی به این فیلم و فضای کاذب اطراف فیلم وقعی ننهادند و به راه خودشان رفتند. محکم ایستادند و بی‌اعتنا به آنچه در فضای مجازی می‌گذرد فیلم را بی‌حب و بغض نقد کردند. درود خدا بر آنان باد. این مقهور نشدن فضای غالب و این جسارت و انصاف ستودنی بود. این باج ندادن به مخاطب شعار زده‌ای که دوست دارد فقط حرفهای دلخواه خودش را از زبان دیگران بشنود خیر و برکت‌های بسیاری در پی دارد.
پناهیان که در برنامه «ماه من» سخن می‌گفت و در حال توصیف محبت والدین و فرزندان بود، گفت: شنیده‌ام فیلمی ساخته شده که در صحنه اوج آن دختر به صورت پدرش سیلی می‌زند. امیدوارم شایعه باشد، ولی اصلا چنین چیزی وجود ندارد...
پیمان معادی در برادران لیلا شخصیتی متفاوت را به تصویر کشیده که با انتخاب استایل‌هایی شاخص و تلاش برای به‌کارگیری رنگ‌های خاص و برند‌های فیکی با لوگو‌های بزرگ می‌خواهد از آنچه جامعه و طبقه اقتصادی‌اش به او تحمیل کرده، دور شود.
برادران لیلا قطعا فیلم سرگرم کننده‌ای است که مخاطبین را در مدت زمان طولانی پخش آن خسته نمی‌کند. روستایی در این فیلم هم مانند سایر ساخته‌هایش به خوبی توانسته است کشش ایجاد کند.
صحنه‌های دسته جمعی فیلم اصلا خوب نیست. یکی یکی صف کشیده اند تا نوبتشان شود و حرفشان را بزنند و بعد نفر بعدی. درست مثل یک اجرای رادیویی می‌ماند. تدوین این صحنه‌ها هم آن قدر آشکارا عیب و ایراد دارد که یک بیننده نه چندان حرفهای هم متوجه مشکل فیلم خواهد شد و این برای سعید روستایی که در فیلم اولش دست کم خوش درخشیده بود و چنین مشکلاتی نداشت یک پسرفت محسوب می‌شود.
کیهان نوشت: گویی پس از ۳۴ سال مجددا نسخه بسیار دم‌دستی و دست چندمی از فیلم «عروسی خوبان» را شاهدیم که این بار قضایا در میان بد‌ها اتفاق می‌افتد و با تصویر نازلی از همان شعار‌های گل درشت و «حروم خوری خوشمزه است»! ادامه می‌یابد.
