در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۴۳ مطلب
یکی از گرههای پیچیده در مدیریت آب، تعارض منافع ملی و محلی است. پروژههای انتقال بینحوضهای آب، درحالیکه در سطح ملی با هدف تامین آب شرب شهرهای بزرگ یا مراکز صنعتی تعریف میشوند، گاه در سطح محلی با مقاومت مردم روبهرو میشوند. این مقاومتها اغلب از احساس ناعادلانه بودن تقسیم منابع، نادیدهگرفتن سابقه تاریخی جوامع محلی در استفاده از منابع طبیعی و فقدان مشارکت اجتماعی در طراحی و اجرای پروژهها نشأت میگیرد.
معاون اول رئیس جمهور با بیان اینکه «بحران آب بهدلیل برخی تصمیمگیریهای ناصحیح، مماشات و اشتباهات بوده است»، بر همکاری همه نهادهای حاکمیتی برای حل بحران آب در کنار هم تأکید کرد.
احداث کارخانهها و صنایع آب بر بدون توجه به امکانات و منابع از مشکلات اصلی جامعه است. آبی که متعلق به محیط زیست و طبیعت است به صنایع اختصاص داده میشود. مانند هور العظیم و گاوخونی که در چند سال اخیر کمترین میزان ورودی آب را داشتند. انتقال آب شاید با نام شرب صورت بگیرد، اما صنعت برنده اصلی این جابه جایی آب در کشور و طبیعت بازنده نهایی آن است
افزایش جمعیت و گسترش صنایع در پایاب زاینده رود و کویر مرکزی باعث شده تا نیاز به آب بیش از حجم آب تجدید پذیر باشد. در اینصورت یا باید آب جایگزین از سایر مناطق انتقال یابد یا جمعیت به جای دیگری منتقل شود. وقتی صنعتی در یک منطقه شکل میگیرد، به تبع آن مناطق مسکونی نیز به وجود میآید و مصرف آبی نیز بالا میرود.
هند، تهدید کرده که دسترسی پاکستان به منابع حیاتی آب را قطع خواهد کرد. وزیر آب هند، در پستی در شبکه اجتماعی «ایکس» اعلام کرد: «ما اطمینان خواهیم یافت که هیچ قطرهای آب ایندوس به پاکستان نخواهد رسید.» این اقدام باعث نگرانی شدید مردم در پاکستان شده است، چرا که میلیونها نفر از مردم این کشور به این منابع آبی وابستهاند. بلاول بوتو، رئیس حزب «مردم پاکستان»، یکی از سه حزب پیشرو در این کشور از جمله افرادی است که نسبت به این تهدید واکنش نشان داده و گفته است: «این رود مال ما است و مال ما خواهد ماند یا…
یک پژوهشگر سیاستگذاری آب و انرژی، گفت: داستان طرحهای انتقال آب دریا، اولاً به شکل یک مسابقه در کشور راه افتاده که متأسفانه پایانی ندارد و بدون آنکه به پرسشهای بنیادی این موضوع پاسخی داده شود، همچنان تبلیغ میشود.
«باید برنامهای تهیه شود تا این مشکل را به صورت ریشهای حل کند، چون رها کردن آب در زایندهرود یک راهحل مقطعی است و مشکل را حل نخواهد کرد. باید متخصصان حوزه آب و دانشگاهیان در این زمینه برنامه داشته باشند. باید از تجارب سایر کشورها در این زمینه بهره برد و حتی از آنها کمک گرفت. دست روی دست گذاشتن مشکلات را در ادامه بیشتر خواهد کرد. زمان کوتاه و فرصت محدود است.»
برای برونرفت از بحران آب، گذار به زیستجهانی پایدار و اتخاذ الگوهای نوین حکمرانی آب، ضرورتی گریزناپذیر است. کاهش مصرف غیرضروری، نصب تجهیزات کاهنده مصرف، بازچرخانی آب خاکستری و استفاده از آبهای بازیافتی ازجمله اقداماتی است که میتواند در بهینهسازی مصرف آب تأثیر بسزایی داشته باشد.
فرماندار تهران، گفت: اگر هر خانوار تهرانی روزانه فقط یک لیتر در مصرف آب صرفهجویی کند، میتوان در طول یک ماه، میلیاردها لیتر آب را ذخیره کرد.
«مجوز حفر چاه، بیدر و پیکر صادر شد. آبهای زیرزمینی تمام شدند. فرونشست دشتها چهرۀ مهیب خود را نشان داد و این فاجعه بعضاً به گردن خشکسالی گذاشته شد! این فقط یک رقم از انواع بیلیاقتیها در مدیریت آب کشور است که اینک در همۀ ابعاد خود، به بحرانی بینهایت خطرناک تبدیل شده است. در فلات ایران بارشهای سالانه هیچگاه به یک اندازه نبوده است. نیاکان ما سالهای آبی را به خشکسالی وتر سالی و آبسالی تقسیم میکردند. در آن زمان خشکسالیها مدیریت میشد، اما اینک قابل مدیریت نیست.»
