سدی متفاوت در تاریخ
«پل شادروان، قدیمی‌ترین پل ایران و یکی از کهن‌ترین پل‌های جهان است و این اثر بزرگ‌ترین پل بند سنگی جهان به شمار می‌رود. در گذشته این پل بند چهل و چهار دهنه داشته که البته در حال حاضر برخی دهانه‌های آن از بین رفته است. این اثر بیش از پانصد متر طول دارد که به منظور تامین آب خصوصا برای کشاورزی به کار گرفته می‌شد.»
وحید محمود قره باغ؛ پل شادِروان یا شادُروان شوشتر که با نام بند قیصر نیز شناخته میشود، سازه‌ای مربوط به دوران ساسانی است. مطابق اسنادی شاپور یکم ساسانی پس از به اسارت گرفتن والریانوس امپراتور روم، او را مجبور به کار کردن در ساخت پل بند شوشتر کرد. گفتنی است نقش رستم در استان فارس صحنه اسارت والریانوس را در دل سنگ به تصویر می‌کشد.
ضمن اینکه شاپور، اسیران معمار رومی را نیز در این اثر به کار گرفت و یکی از مشهورترین آن‌ها برانوش مهندس، سپهدار جنگی سپاه روم در آن عصر بود. در واقع شاپور اول، در ازای ساخت پل شادروان در شوشتر وعده آزادی به برانوش داده بود و پس از اتمام سه‌ساله آن، به وعده خود نیز عمل کرد. البته شاپور ساسانی از اسیران رومی در ساخت دیگر سازه‌ها همچون پل، بندها و مسیر رودها نیز در شوشتر استفاده کرد.
در حقیقت ماجرا به زمانی برمی گشت که پس از به تخت نشستن شاپور اول، سرزمین‌هایی که متعلق به امپراتوری ساسانی بود سر به شورش گذاشتند و امپراتوری روم که فرصت را مناسب می‌دید سپاهی به فرماندهی برانوش به ایران فرستاد؛ البته نتیجه این جنگ به هیچ وجه مطابق میل رومیان نبود. به عبارتی رومیان شکست سختی خوردند و تعداد زیادی از آن‌ها اسیر و کشته شدند و برانوش سپه سالار روم نیز اسیر سپاه ایران شد و در نهایت والریانوس امپراتور روم نیز خود را تسلیم شاپور اول کرد.
ناگفته نماند سیستم‌های آبی شوشتر که به نام سازه‌های آبی شوشتر نیز معروف است، مجموعه‌ای به هم پیوسته از سیزده اثر تاریخی است. این آثار به گونه‌ای پیوسته و هیدرولیکی و در هماهنگی با یکدیگر کار می‌کنند و از دوران هخامنشیان تا ساسانیان و به منظور بهره گیری هر چه بیشتر از آب، مهندسی و ساخته شده اند. این سازه به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد شده است.
در نهایت اینکه پل شادروان، قدیمی‌ترین پل ایران و یکی از کهن‌ترین پل‌های جهان است و این اثر بزرگ‌ترین پل بند سنگی جهان به شمار می‌رود. در گذشته این پل بند چهل و چهار دهنه داشته که البته در حال حاضر برخی دهانه‌های آن از بین رفته است. این اثر بیش از پانصد متر طول دارد که به منظور تامین آب خصوصا برای کشاورزی به کار گرفته می‌شد. در واقع شاپور اول قصد داشت این اثر به عنوان یادگاری از عظمت ایران و دوران ساسانی به یادگار بماند و البته راحتی مردم را فراهم کند.
