محمد درویش: ایران مهد نخستین مانیفست دفاع از طبیعت است؛ اما فرزندانمان نمی‌دانند!
۲۵۰۰ سال پیش، کوروش بزرگ در منشور پارسه گفت: «هر که آبی را بیالاید یا روندی را بیازارد، آیین من نیست.» این اولین مانیفست علیه آزار طبیعت و حیوانات بود. اگر امروز به این تاریخ شکوهمند افتخار نمی‌کنیم، به‌خاطر نظام آموزشی ماست که این دانایی ارزشمند را از کتاب‌های درسی حذف کرده.
صحبت‌های محمد درویش، کارشناس محیط زیست، در پاسخ به این سئوال است که چرا به ایران افتخار می‌کنید؟، دیدنی و شنیدنی است.
به گزارش عصر ایران، چرا باید به ایران افتخار کنیم؟ چون در سرزمینی زندگی می‌کنیم که بیش از ۲۵۳۰ گونه اندمیک دارد؛ گونه‌هایی که فقط در ایران یافت می‌شوند. در کل قاره اروپا، با آن عظمت، ۸۰۰ درخت کهنسال وجود دارد، اما ایران ۱۶۰۰ درخت کهنسال دارد؛ درختانی که از طوفان، خشکسالی و آتش‌سوزی جان سالم به در برده‌اند و بذرشان آینده این سرزمین را تضمین می‌کند.
دانشمندان در ژاپن، کره جنوبی، اسکاندیناوی و برخی ایالت‌های آمریکا روی این مفاهیم کار می‌کنند، اما ما قرن‌هاست این ارزش‌ها را می‌شناسیم. جامعه توسعه‌یافته، جامعه‌ای است که برای همه زیستمندانش - انسان، گیاه و حیوان - حرمت قائل است.
ما از دموکراسی به بیوکراسی رسیده‌ایم؛ از مردم‌سالاری به زیست‌سالاری. ۸۰۰ سال پیش، سعدی گفت: «میازار موری که دانه‌کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است.» و خرقانی فرمود: «هر که به این سرا درآید، نانش دهید و از ایمانش مپرسید.» این یعنی حرمت زندگی، قرن‌ها پیش از آنکه دیگران به آن برسند.
۲۵۰۰ سال پیش، کوروش بزرگ در منشور پارسه گفت: «هر که آبی را بیالاید یا روندی را بیازارد، آیین من نیست.» این اولین مانیفست علیه آزار طبیعت و حیوانات بود. اگر امروز به این تاریخ شکوهمند افتخار نمی‌کنیم، به‌خاطر نظام آموزشی ماست که این دانایی ارزشمند را از کتاب‌های درسی حذف کرده. ما باید این میراث را پاس بداریم و به فرزندانمان بیاموزیم که زندگی در ایران چه افتخار بزرگی است.
