تصاویر؛ سودان، نخستین قربانی جهانِ پساآمریکایی

فرارو- در شهر بیابانی و خشک «تینه» واقع در شرق چاد، نخستین بحران انسانی جهانِ پساآمریکایی در حال وقوع است.

به گزارش فرارو، هزاران نفر که از جنگ داخلی در منطقه دارفور سودان گریخته‌اند، اخیراً با پیمودن مسافت‌های طولانی در گرمای طاقت‌فرسای بالای ۴۰ درجه سانتی‌گراد، خود را به این منطقه رسانده‌اند. بسیاری هیچ‌چیز همراه ندارند، آنها می‌گویند در مسیر مورد ضرب‌وشتم، غارت یا تجاوز قرار گرفته‌اند و در تینه نیز چیزی جز ناامیدی در انتظارشان نیست.

در پی کاهش شدید کمک‌های خارجی توسط دولت ترامپ، تنها تعداد اندکی از نیروهای امداد بین‌المللی برای کمک در محل حضور دارند. کمبود غذا، آب، دارو و پناهگاه در تینه بسیار شدید است و امکانات کافی برای جابجایی آوارگان به مکان‌های دیگر وجود ندارد.

آن اپلباوم روزنامه‌نگار آمریکایی گفت: چند ماه پیش، من به همراه لینزی آداریو در سودان گزارش تهیه می‌کردیم. او اخیراً به منطقه بازگشته و چند روز را صرف عکاسی و گفتگو با مردمی کرده که در حال ورود به تینه هستند.

به گفته امدادگران، از اواسط آوریل که درگیری‌ها شدت گرفته، بیش از ۳۰ هزار نفر به تینه رسیده‌اند و روزانه بیش از ۳۵۰۰ نفر دیگر در حال ورود هستند.

عکس‌ها، ناامیدی انسان‌هایی را نشان می‌دهند که جایی برای رفتن ندارند، زیرساختی برای کمک به آن‌ها نیست، و اطراف‌شان فقط بیابانی خالی است.

اکثر این آوارگان از اردوگاه «زمزم» در شمال دارفور می‌آیند؛ جایی که با قحطی و خشونت دست‌وپنجه نرم می‌کند. کامیون‌های حامل کمک غذایی به سختی می‌توانند به زمزم برسند؛ خشونت، راه‌های ناامن و ممانعت دولت سودان از فعالیت سازمان‌های امدادی در مناطق تحت کنترل مخالفان، از دلایل این مشکل‌اند. در هفته‌های اخیر، شبه‌نظامیان نیروهای پشتیبانی سریع (RSF) که رقیب اصلی ارتش سودان هستند، محاصره شهر الفاشر را تشدید و بمباران زمزم را آغاز کرده‌اند.

هسته اصلی RSF را کوچ‌نشینان عرب‌زبان (معروف به جنجوید) تشکیل می‌دهند که سال‌ها با کشاورزان غیرعرب این منطقه درگیر بوده‌اند. این خصومت مرگبار ریشه در تفاوت‌های قومی دارد، نه مذهبی. هر دو طرف عمدتاً مسلمان هستند. پناهجویان می‌گویند که نظامیان RSF در مسیر خروج، مردانی را که آفریقایی به نظر می‌رسند یا زبان و قومیت خاصی دارند، به قتل می‌رسانند.

فاطمه سلیمان می‌گوید که پسرش احمد، دانش‌آموزی تیره‌پوست که کمی انگلیسی می‌داند فقط به خاطر دانستن عربی زنده مانده، اما دوستانش جلوی چشمانش کشته شدند.

در تئوری، دولت ترامپ هنوز از کمک‌های اضطراری انسانی حمایت می‌کند، اما در عمل، کاهش بودجه لجستیک و نیروی انسانی و بی‌نظمی‌های مرتبط، همه‌چیز را مختل کرده است.

  ژان‌پل سام‌ورا نماینده کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در شرق چاد می‌گوید در طول ۲۰ سال خدمتش، هرگز ندیده که به پناهجویان تا این حد کم کمک شود.

وی بیان کرد: بزرگ‌ترین تأمین‌کننده مالی ما ایالات متحده است، اما از فوریه، به کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان دستور داده شد خدماتش را بازتعریف کند: چیزهایی که زمانی فعالیت‌های حیاتی تلقی می‌شدند، مثل تأمین پناهگاه، دیگر حیاتی محسوب نمی‌شوند.

وی ادامه می‌دهد: ما حتی نمی‌دانیم آوارگان را کجا اسکان دهیم تا فقط کمی سایه داشته باشند. برخی کارمندانش گفته‌اند تا ژوئن شغل‌شان را از دست خواهند داد، ولی بحران تا آن زمان تمام نخواهد شد.

در این میان، گروه‌های محلی سودانی در قالب شبکه‌های مردمی با نام اتاق‌های واکنش اضطراری از طریق جمع‌آوری کمک‌های بین‌المللی، پناهجویان را تغذیه می‌کنند. اما با گسترش بحران، این داوطلبان نیز برای ادامه کار، به منابع بیشتری نیاز دارند تا دست‌کم هر پناهجو بتواند روزی یک وعده غذا بخورد. برخی شاهدان عینی از مرگ مردم بر اثر تشنگی در راه تینه، و حضور کودکان سوءتغذیه‌ در میان آوارگان خبر می‌دهند.

این، لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در جنگی ویرانگر است. شمار آوارگان در سودان اکنون از مجموع آوارگان اوکراین و غزه بیشتر است. هرچند در سازمان ملل و سایر نهادهای جهانی درباره سودان بیانیه صادر می‌شود، اما عکس‌ها نشان می‌دهند که مردم آنجا انگار به حال خود رها شده‌اند. با عقب‌نشینی آمریکا و فرسایش نهادهای بین‌المللی، شاید این فاجعه نشانه‌ای از آن چیزی باشد که در آینده منتظر جهان است.